شنام

آپيديم

من نشاني از تو ندارم،
اما نشاني ام را براي تو مي نويسم:
در عصرهاي انتظار،
به ‏حوالي بي کسي قدم بگذار خيابان غربت را پيدا کن و وارد کوچه پس کوچه هاي ‏تنهايي شو کلبه ي غريبي ام را پيدا کن ،
کنار بيد مجنون خزان زده و کنار مرداب ‏آرزوهاي رنگي ام!
در کلبه را باز کن و به سراغ بغض خيس پنجره برو!
حرير ‏غمش را کنار بزن!
مرا خواهي ديد با بغضي کويري که غرق عصاره ي انتظار پشت ‏ديوار دردهايم نشسته